Aankomst Lhasa

De vertraging naar Lhasa viel nog enigszins mee, maar de vlucht daarentegen had veel turbulentie. We zaten verspreid in het vliegtuig en konden elkaar daardoor niet steunen. Claudia werd behoorlijk misselijk en was blij te horen dat al snel de landing werd ingezet. Naast haar zat een Chinese die wel een woordje Engels sprak en gelijk vanalles vroeg. Halverwege hadden we uitzicht op de Himalaya en wellicht de Mount Everest. Bij de douane moest Dieuwertje haar nagelschaartje inleveren, terwijl op de andere vluchten er niet naar gevraagd werd. Maar op vloeistoffen of etenswaar werd weer niet gelet. Eenmaal buiten stond de gids al klaar met het busje. Onderweg vroegen we of we naar de wc konden, dat kon langs de kant van de weg. Aangezien we nodig moesten, hadden we daar schijt aan. De reisbegeleidster had een krat water ingekocht en adviseerde ons gelijk te drinken. Nog geen half uur later hadden we beiden zo'n buikpijn dat we weer nodig moesten. We zaten echter op de pas geopende highway. De chauffeur was zo aardig om op de afrit te stoppen en wij op de vluchtstrook konden gaan. Als je nodig moet, interesseert je niks meer. We hebben in de bus er flink om gelachen.

In de stad slapen we in New Mandala, een luxe hotel. Er is een fohn op de badkamer als indicatie. Ook is er internet, geen wifi. Helaas erg traag en af en toe stopt hij ermee. Maar het personeel is erg vriendelijk en behulpzaam. De meesten spreken geen of nauwelijks Engels, als we er met gebaren niet uitkomen roepen ze er iemand bij die een paar woorden meer Engels spreekt. Na een nacht goed geslapen te hebben, kregen we een prima ontbijt. Je kon toast met ei bestellen, dat voor je klaargemaakt werd. De meubels in het hotel zijn mooi bewerkt en de muren zijn versierd met een rand. De eetzaal is prachtig met geschilderd houtsnijwerk met allerlei figuurtjes. Om tien uur trokken we samen de stad in met de reisbegeleidster, omdat ze ons in vogelvlucht wegwijs wilde maken. Uiteindelijk waren we nog pas om vier uur terug. We hebben wel al veel gezien, waar je alleen niet zo snel komt. Namelijk in winkelstraatjes zijn soms smalle doorgangen die op een binnenpleintjes uitkomen. Daar zie je nog authentieke Tibetaanse huizen of kloosters. Het was mooi om de mensen buiten bezig te zien. Een moeder waste het haar van een kind buiten in een teiltje met aan een stokje iets wat op shampoo leek. De straathonden zijn hier veel mooier en leuker dan in Nepal. Van die Tibetaanse terriers met veel wol, Claudia had al eentje uitgezocht om mee naar huis te nemen.

De Jokhang tempel is het heilige hart van Tibet, hij staat midden in de stad en trekt dagelijks duizenden pelgrims die in een kora eromheen lopen. Om deze tempel is de Barkhor, waar de bewoners hun spulletjes verkopen. Met name kettingen, gebedssnoeren, gebedsmolens, sjaaltjes, gebedsvlaggetjes, enz. In de zijstraatjes worden andere aaken verkocht, zoals vers yakvlees, yakboter, eenden, zakdoekjes, kleding, mandala's, meubeltjes met kleurrijke tekeningen, enz. In de avond gaan we bij een Tibetaans restaurant op het dakterras zitten. Je hebt prachtig uitzicht op de Jokhang en de Potala. Naast ons wordt er door Tibetanen gedanst, we maken alles van dichtbij mee. Met veel handgebaren bestellen we verschillende wokgerechtjes. Het is enig om te zien hoe ze met vier man over hun eigen menukaart gebogen staan en geen idee hebben wat we willen. Toch komen ze met genoeg eten en het smaakt heerlijk, vooral de fried mushrooms. Deze liggen in een lekkere olie met prei. Daarbij werd rijst geserveerd. Na een tijdje viel het ons op dat er steeds mensen bij de ingang naar ons keken en toen wilden ze een foto van ons, maar vooral van Dieuwertje. Waarschijnlijk door haar krullen en blauwe ogen.

Maandag voelt Claudia zich niet lekker, flinke hoofdpijn en blijft in het hotel. Dieuwertje gaat met de groep mee naar Drepung. Een kloostercomplex even buiten Lhasa tegen een berg aangebouwd. Het is een klein dorp en het is er uitgestorven. 's Middags gaat ze met de taxi naar Sera, ook een kloostercomplex. Er werd door monniken gedebatteerd. Eentje zit op de grond en een paar staan er omheen. Met harde klapgebaren werd de discussie opgevoerd, zo waren er talloze groepjes bezig.

Dinsdagochtend vertrekken we om acht uur per taxi naar het Potala paleis, het voormalig winterverblijf van de Dalai Lama. Je mag er alleen in groepsverband naar binnen en je krijgt een uur. Achteraf zijn ze daar niet zo streng in. Het is een imposant gebouw, door de vijfde Dalai Lama laten bouwen. Tijdens de Chinese revolutie is de Potala gespaard gebleven. Binnen volgen we een aangegeven route en worden flink in de gaten gehouden. We lopen trapjes op, trapjes af, kamertje in, kamertje uit. De ingang is indrukwekkend, er veel aandacht voor detail. Alles is geschilderd met allerlei kleurtjes en overal zie je afbeeldingen. Het is enorm overweldigend. Er zijn ontzettend veel beelden van verschillende Boeddha's. Bij deze Boeddha's brengen pelgrims offers, zoals geld of voedsel. Ook zijn er diverse graftombes van overleden Dalai Lama's, dit zijn grote stoepa's. Een soort piramide achtig opgezet bouwwerk, bedekt met bladgoud. We mogen ook in de vertrekken komen waar de Dalai Lama veel tijd doorbracht met mediteren of bezoek ontving. We voelen ons bevoorrecht om hier te mogen zijn. Vanaf het dak heb je prachtig uitzicht over Lhasa en de achterliggende bergen, die niet ver weg liggen.